Dag 26 & 27 Beijing en terugvlucht

Het heeft even geduurd maar hier is het laatste stuk.
Deze twee dagen ga ik in één verhaal stoppen omdat er niet heel veel over te vertellen valt.

Dag 26
Nog steeds is het grieperige gevoel niet weg en ben wat aan de diaree.
Vandaag ga ik alleen opzoek naar een cadeautje voor Casper en mijn tas uitzoeken, wat ik mee neem naar Nederland of hier in de vuilnisbak gooi.
De hutongs zijn een geschikte plek voor een leuk cadeautje en wie weet wat ik allemaal nog meer tegenkom.
Als ik de deur uitstap is de het nog redelijk koel door de regen gisteravond.
Dat zal waarschijnlijk van korte duur zijn ben ik bang. Na een half uur lopen in de hutongs loop ik tegen een starbucks aan.
Waarom heb ik die nog niet eerder gezien?
Dat zal wel aan de grote van de reclame op de gevel liggen. Als je niet bewust naar die gevel kijkt zie je het niet. En dan is het ook nog eens een bali in een andere winkel die je de koffie aanbied.
Doe mij maar een grote koffie, zwart.
25 yuan?!?!
Dat is vier euro voor een koffie, oke hij is groot maar toch.
Bij gebrek aan een alternatief, doe maar.
Ik loop weg met een grote koffie in mijn hand en ga buiten bij een winkeltje op het trapje zitten. De winkeltjes zijn nog niet open maar er lopen al genoeg mensen rond. Ik ga wat schrijven tot ik de koffie op heb en loop verder zodra de winkels één voor één open gaan. Wat wordt er toch een troep verkocht aan mensen als je die winkels bekijkt.
Zo loop ik nog een aantal uur rond en ga terug naar mijn hotel om eerst mijn tas uit te gaan zoeken. Ik heb nog wat eten over zoals instant noodles en vriesdroog maaltijden die ik in de vuilnisbak deponeer.
De tas is vrij snel ingepakt en ga weer terug de hutong in omdat ik iets gezien heb wat me geschikt lijkt voor Casper.
Casper is gek van lego en hier hebben ze iets wat daar erg veel op lijkt. Ze maken hier alles na dus best kans dat het een nepper is maar het ziet er vrij aardig uit.
Een lego minion wordt het, niet heel typisch Chinees maar ik denk dat ik hem hier wel mee kan verblijden.
Zoals jullie misschien weten heb ik heel de reis een koala knuffel bij me gehad die Casper me mee heeft gegeven. Die koala heb ik overal op de foto gezet zodat Casper kon zien wat hij allemaal meemaakte.
Ik vind dat koala een vriendje uit china mee mag nemen dus heb ik een gekko knuffel gekocht.
Nu heb ik dan alles voor elkaar voor het vertrek van morgen.
Nog even eten bij een authentiek restaurantje.
Zeg maar gerust een hok met wat tafels en stoelen erin.
Ik kan zo de keuken inkijken en bij naderinzien kan ik dat maar beter niet doen.
Wat ziet het er uitgeleefd uit in die keuken waar twee zwetende Chinezen eten staan te bereiden.
De bediening is een vrouw die een rugzak draagt en op het punt staat om weg te gaan. Ik gebaar wat naar de vrouw dat ik eten en een biertje wil. Met haar rugzak om helpt ze me met de kaart waar ik aan moet wijzen wat ik wll eten
Er zitten genoeg andere mensen binnen wat meestal een bevestiging is dat het een prima restaurantje is.
Ik wacht af wat ik ga krijgen aan de enige tafel die nog vrij is.
De twee mannen staan in korte broek en badslippers mijn gerecht te bereiden wat de keuken na tien minuten verlaat om op mijn tafel te belanden. Het is koud maar ziet er wel lekker uit. Ik begin met mijn chopsticks het gerecht naar binnen te werken maar krijg gelijk te horen van de vrouw met rugzak dat ik het moet roeren. Ik vond het al zo'n eenzijdige smaak.
Nu snap ik ook waarom deze tafel vrij was.
Boven mijn tafel hangt een airco die in mijn bord hangt te druppen.
Het eten is ok maar ik had liever iets warms gehad.
De twee koks staan me even later werkeloos aan te kijken tot ik afreken..
Tja, voor het geld hoef je het niet laten.
€3,50 inclusief een fles bier van 600 ml.
Ik bedank ze vriendelijk en ga naar mijn hotel om daar te gaan schrijven.
Morgenvroeg wil ik de metro om zes uur pakken naar het vliegveld, vanwaar ik om vijf voor elf richting het kleine kikkerlandje zal vliegen.

Dag 27
Om vijf uur sta ik al naast mijn bed om de laatste dingen in mijn tas te proppen.
Ik wil uitchecken bij de receptie waar niemand zit behalve iemand die in de gang op een veldbedje in diepe rust is.
Ik roep tegen die man dat ik wil uitchecken maar er komt alleen wat gemompel van het veldbed. De deur van het kantoor achter de receptie gaat open en daar komt een slaperige receptioniste tevoorschijn.
Ik lever mijn sleutels in bij haar en met niet al teveel woorden neem ik afscheid van het hotel
Buiten kom ik na vijftig meter al een eetkarretje tegen die ik eerder deze week ook al had bezocht.
Die man en vrouw zijn zo ontzettend snel met eten bereiden dat ik binnen één minuut weer onderweg ben naar de metro.
Ik moet weer richting het station waar Remco en ik de bus hadden richting de Chinese muur. Daar kan ik met een andere metro naar het vliegveld komen.
Volgens de vrouw bij de receptie is het een rit van anderhalf uur. Maar die blijkt een stuk korter te zijn wat me ruim op tijd op het vliegveld brengt.
Voor zo'n grote stad vindt ik het vliegveld maar klein. Misschien omdat ik gewend ben aan schiphol met zijn eettentjes winkels en café's, maar vergeleken daarmee is hier echt geen reet te doen.
Kan ik mooi weer verder schrijven onder het genot van een bakje koffie.
De tijd gaat echt snel als ik bezig ben met schrijven dus voor ik het weet sta ik in de rij om de bus in te gaan naar mijn vliegtuig.
Ik heb gister mijn stoel gewijzigd zodat ik bij de nooduitgang zit. Theoretisch moet ik daar meer beenruimte hebben. Als ik mijn stoel heb gevonden zit er aan de nooddeur een rare uitstulping zodat ik niet recht kan zitten. Ok, zolang er niemand naast me komt zitten is dat nog geen drama.
Tien minuten later leer ik mijn buurman kennen. Een dikke Chinees die naar zweet ruikt en uit zijn mond stinkt.
Moet ik daar de komende uren naast zitten?
We krijgen te horen van de piloot dat we voorlopig nog wel even aan de grond staan omdat de Chinese luchtmacht heeft besloten om een oefening te gaan houden boven Beijijng. Na anderhalf uur wachten krijgen we het verlossende woord dat we weg mogen.
Opgepropt tussen een stinkende Chinees en een nooddeur gaan we aan de terugreis beginnen.
Ik moet toegeven dat het me mee is gevallen en de Chinees waar ik naast zat lag meer te slapen dan dat ik hem wakker heb gezien.
Uiteindelijk landen we op schiphol maar drie kwartier later als de bedoeling was.
Casper komt me ophalen samen met Maaike en ik zal blij zijn als ik hem een knuffel kan geven na een maand.
Toch zou ik nog veel langer kunnen reizen in mijn eentje.
Op de manier zoals ik het nu heb gedaan reis je beduidend anders. Je reist met een open blik en laat je leiden door wat er gebeurt.
De mensen die je tegekomt kleuren het verhaal en de omgeving schetst het decor.
Wat je dan krijgt is voor mij een unieke ervaring die ik nooit meer zal vergeten.

Probeer en ervaar
Ervaar of het het proberen waard was.....

Dan gaat de schuifdeur open van de aankomsthal en zie ik hem staan, mijn lieve kleine ventje.
Wat heb ik je gemist jochie.......

Iedereen bedankt voor de leuke reacties.
Ik hoop dat jullie net zo genoten hebben van de verhalen als ik van de reis.

Gegroet,
Gerben