Dag 22 Beijing

Om zes uur alweer wakker.
Mijn god, ik heb in de weken dat ik weg ben nog nooit zo weinig geslapen. De bedden zijn eigenlijk te kort voor mij dus je ligt heel de nacht klem tussen twee wandjes in.
Om half acht stap ik eruit want ik zie landschappen voorbij schuiven die prachtig zijn. Bergen die heel steil zijn met meertjes ertussen. Wat een verschil met de vlaktes van Mongolië waar we een paar uur eerder doorheen gingen. De Ier en ik zitten onze ogen uit te kijken terwijl Sebastian ligt te slapen met zijn oogmasker en oordoppen. Anton de gids heeft het al vijftien keer gezien dus die weet het wel. De Ier had zich nog niet voorgesteld en dat doet hij nu alsnog maar even. Alex is zijn naam.
Alex heeft zijn reis heel zorgvuldig gepland en elke minuut bijna vastgelegd wat hij allemaal wil doen. Hij is daar thuis weken mee bezig geweest en eigenlijk heeft hijzelf een rondreis gemaakt die je zo bij een touroprater zo kan boeken. Hij wil heel graag naar de chinese muur met het openbaar vervoer alleen is dat een beetje lastig met wat overstaps. We hebben het er zo over en ik zeg dat ik ook wel heen wil maar niet naar de massatoeristen. Je hebt een paar plekken waar je naartoe kan gaan zonder dat je omver gelopen wordt door de mensen. We zoeken het uit doormiddel van reisboeken en hij vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar die plek.
"Ja is goed, doen we"
Zijn hostel ligt in hetzelfde district als die van mij, dus ik bied hem aan om de transfer die ik heb te delen. Mits natuurlijk de transfer man/vrouw het goed vind.
We hebben een deal en spreken af om morgen te gaan en dan rond zeven uur te vertrekken.
We rijden de buiten wijken in van Beijing en dan zie je hoe enorm groot deze stad is. Wat een drukte hier. Zoals eerder gezegd ben ik geen grote fan van grote steden maar voor een paar dagen is het wel leuk.
Sebastian is net op tijd wakker en moet in rap tempo zijn tas nog inpakken. Ik had het al en paar uur eerder gedaan want ik weet inmiddels dat vier mensen in een krappe ruimte die hun tassen tegelijk inpakken niet bevordelijk is voor de stemming.
En zeker niet na zo weinig slaap.
Eindelijk stappen we uit en vind ik al snel mijn transfer, een dame van een jaar of vijfentwintig. Ik stel Alex aan haar voor en vraag of het goed is dat hij de transfer mee deelt. "No problem, just come with us"
Nou dat gaat wel heel makkelijk.
Eenmaal buiten het station komt de hitte en de smog je lijf binnen. Wat een drukte is het hier en warm!!!''.....erg benauwd zodat je gelijk begint te zweten. Alex en ik lopen achter de vrouw aan richting een auto die ergens moet staan maar in de drukte kan de vrouw hem niet één twee drie vinden.
Na een kwartier staat er een wild gebarende Chinees bij een auto die ons waarschijnlijk moet wegbrengen. Na wat druk doenerij tussen de chauffeur en de vrouw kunnen onze tassen achterin.
Tot het moment dat Alex te horen krijgt dat het honderd yuan moet betalen. Dat is omgerekend nog geen vijftien euro.
Alex trekt gelijk zijn tas weer uit de auto en zegt tegen me dat hij het te duur vind.
Ergens heeft hij gelijk want de metro kost nog geen euro.
We spreken af dat we elkaar opzoeken en voor de zekerheid geeft Alex zijn telefoonnummer aan me voor als ik niet vind waar hij zit. Ik stap in en we rijden naar het hostel.
Wat een drukte in de stad. Overal winkeltjes en eetkraampjes. De hele weg zit ik alleen maar gefascineerd naar buiten te kijken.
Na een half uur rijden door het idiote verkeer van Beijing zijn we bij mijn hostel dat midden in en hutong ligt. Een hutong is een steegje ramvol met kleine winkeltjes die de gekste dingen verkopen en een scala aan eet mogelijkheden. Het is er hartstikke druk maar het ziet er wel gezellig uit. Als je niet zou weten dat daar een hostel is zou je het nooit vinden. Als we naar binnengaan valt het me op dat dit geen hostel is zoals ik zou willen, het is meer een hotel en dus vraag ik waarom ik hier zit en niet in een hostel. Volgens de vrouw is het een luxe hostel maar zeker geen hotel. Nou, zo komt het niet bij mij over en ook niet als ik de kamer heb gezien.
Ik moet nog Mongools geld omwisselen en pinnen. De vrouw weet en bank en loopt met mee zodat ik dat kan doen. Helaas, Mongools geld wisselen ze niet om, alleen dollars, dan alleen pinnen.
De wijk waar we doorlopen tijdens de terugtocht zit helemaal vol met barretjes.
Ik zal later in de middag eens polshoogte gaan nemen.
De dame die me ophaalde wenst me nog een prettig verblijf in Beijing als we terug zijn bij het hostel/hotel en vertrekt.
Ik ga mijn kamer inrichten voor de vijf nachten die ik hier verblijf en ga daarna maar eens rondkijken hier in de buurt.
De hitte tijdens het lopen is extreem, daar zal ik nog wel even aan moeten wennen.
Vergeleken met Ulan Batar is dit echt een gekke huis. Iedereen loopt, fiets, brommert of rijd met zijn auto door elkaar. Luid toeterend dat ze erraan komen. Als voetganger heb je geen enkel recht want een zebra pad ligt er eigenlijk alleen voor de sier.
Zelfs de zebrapaden met stoplichten hebben geen recht van spreken want ze rijden gewoon door.
Terug naar de hutong waar ik verblijf en daar eens een barretje uitproberen.
"Can i have a beer?"
Yes sir.
"How much is it"
fifty yuan.
"Fifty?!?!?!......."
Dat is bijna zeven en een halve euro voor een normaal flesje bier.
Ik pak er toch één want ik heb dorst en weet niet of dit normale prijzen zijn voor Beijing begrippen.
Ik zit ook alleen in het barretje waar één of andere b artiest begint met mierzoete gitaar liedjes. De ramen staan open en de mensen die buiten staan te kijken staan constant foto's te nemen van de zanger.
Oke,....is dit een bekende artiest ofzo?
Ik kom er niet achter en als ik mijn bier op heb wil ik er zo snel mogelijk weg.
Het blijkt dat elke bar die in de buurt zit wel een artist heeft die wat aan het zingen is.
De meesten zijn echt om te huilen zo slecht.
Alles door elkaar want iedereen wil gehoord worden.
Dan heb je nog straatverkopers die hun waren, die lettelijk voor de vuilnisbak zijn gemaakt, willen verkopen en roepen nog eens boven alle muziek uit. Sommige staan ook nog eens met een megafoon zodat je aan het eind van de dag je stembanden niet van de straat af hoeft te schrapen.
Ik loop erdoorheen en kom de Roots bar tegen die pretendeert een reggae bar te zijn.
Nou dat wil ik wel zien en het eerste wat ik tegen kom als ik binnenstap is een westerling die me gelijk een hand geeft en begint te praten. Hij blijkt ook een bezoeker te zijn maar heeft wel zijn telefoon aan audioapparatuur gehangen met lekkere reggae klanken. Toen hij binnenkwam hadden ze geen muziek aanstaan en een reggae bar zonder muziek kan echt niet zei hij tegen het personeel. De man is een Amerikaan van een jaar of vijftig die de naam Scott heeft gekregen en blijkt dj te zijn geweest bij een reggae radiostationstation
Als dj moet je kunnen lullen en dat kan hij als brugman. We zitten zijn muziek te analyseren die hij heeft opstaan en de mensen van wie de bar is interesseert het niets dat de muziek steeds harder gaat.
Hij is in China voor een conferentie over crowdfunding waar hij ceo van is in Amerika. Je zou het niet zeggen als je hem zo ziet want het is nogal een losgeslagen figuur die overal de lol van inziet.
Als we overgaan op de mojito's verteld hij me dat dat hij uiterlijk om vijf uur weg moet voor een vergadering over het crowdfunden in China. Daar krijgt hij ook nog een heel diner maar hij heeft honger en vraagt of ik ook wat wil.
"Ja lekker"
De kaart is een paar foto's met wat eten erop en daar moet je het mee doen.
Ik neem rijst met iets, geen idee wat, en Scott neemt dumplings.
De eigenaren van het cafe halen het eten ook weer ergens anders, dus het wordt een complete verrassing.
We discussiëren volop verder over muziek en inmiddels lopen er meerdere mensen binnen.
Het eten is er vrij snel en het ziet er niet onaardig uit. We mixen het wat samen zodat ik ook de dumplings kan proeven en ik moet zeggen dat het lekker is.
Als Scott op zijn horloge kijkt is het al kwart over vijf en roept dat hij te laat is.
"Maar als jij weggaat hebben we geen muziek meer"
"Dan hang jij je telefoon er maar aan met spotify dan heb je ook muziek"
"Ok,....."
Scott denkt vanavond rond tien uur weer hier te kunnen zijn om en biertje te drinken.
En hij heeft nog een joint die hij met mij wil delen.
"Uuh...Een joint lijkt me niet zo 'n goed idee Scott in China"
Dat is geen probleem en hij begrijpt het.
Wel krijg ik van hem zijn nummer zodat ik een bericht kan sturen als ik naar de bar ga.
"Maar nu moet ik weg anders kom ik te laat"
Zijn telefoon trekt hij na afloop van het muzieknummer eruit en de mijne gaat erin.
Ik heb een lijst met relaxte muziek wat overigens niet alleen reggae is maar goed.
Opeens ben ik hier de spotify dj.
Scott en ik nemen afscheid en dan zit ik naar mijn eigen muziek te luisteren over het audiosysteem van een reggaebar in Beijing.
Ik blijf nog zeker en uur zitten voor ik besluit om mijn telefoon los te koppelen en de eigenaren te bedanken voor het gebruik van hun apparatuur.

Ik heb in Ulan Batar een bericht naar Remco gestuurd of hij nog in Beijing was.
In mijn hotel hebben ze wifi en als ik binnenloop zie ik dat hij heeft gereageerd
Hij is nog in Beijing en vroeg zich al af waar ik bleef en of we vanavond wat kunnen gaan drinken.
"Geen probleem, maar waar zit je?"
Hij zit aan de ander kant van de stad en was in de veronderstelling dat ik ook in dat hostel zou komen.
Remco zit al vijf dagen in Beijing en weet hoe de metro hier werkt.
We spreken af dat ik hem bij het metro station bij mij opwacht.
"Hoe heet je metrostation?"
"Geen idee dan zal ik er naartoe moeten lopen en foto's maken van de namen"
Als ik de foto's heb verstuurd blijkt dat het een behoorlijk stuk is wat hij moet doen.
Het hotel zoeken is geen optie omdat je die gewoonweg niet vind.
De schatting is een half uur rijden met de metro dus ik zorg dat ik bij de uitgang sta.
Na driekwartier zie ik hem uit de metro komen en we groeten elkaar.
"Hapje eten?"
We struinen door de wijk die ik vanmiddag ook al had verkend heb maar nu is de chaos nog groter.
Een drukte van belang en nog meer mensen die hun troep proberen te verkopen.
Bij elke bar staat iemand die je letterlijk naar binnen wil trekken en de muziek is overal nog een tandje luider gezet.
We komen uiteindelijk uit bij een shaslick tent waar we voor een redelijke prijs wat kunnen eten en drinken.
We vertellen elkaar wat we hebben meegemaakt de afgelopen tijd en ik vraag aan hem of hij de muur al heeft gezien.
"Van een afstand ja maar er nog niet op"
De bedoeling was dat Remco met een groep van vier naar de muur zou gaan waar je eigenlijk niet op mag en dan daar een nacht kamperen.
Helaas hebben ze hun tocht moeten afblazen omdat het een te grote klim bleek te zijn naar de muur.
"Ik zou hem wel willen zien en heb afgesprokken om morgen naar de muur te gaan met een Ier maar die krijg ik op één of andere reden niet meer te pakken".
Vanmiddag heb ik nog een sms gestuurd maar geen reactie op gehad van Alex tot nu toe.
We spreken af dat als ik niets hoor van de Ier dat we zondag gaan maar dan moet ik eerst even uitzoeken hoe en wat.
Na de maaltijd en het gesprek gaan we lopen door deze verschrikkelijke buurt. We proberen een biertje te drinken maar de gemiddelde prijs komt gewoonweg niet onder de vijf euro voor een fles bier.
Het grappige is dat deze buuurt gewoon lachwekkend is voor ons. Maar de Chinezen zijn er dol op blijkt.
Uiteinelijk belanden we bij iets wat voor een winkeltje moet doorgaan met twee stoelen waar we voor een redelijke prijs een fles bier kunnen bemachtigen.
We zitten lekker te genieten van het uitzicht op de veschrikkelijke buurt in de verte en zo moet het blijven.
Afstand houden daarvan.

Welterusten, mijn eerste nacht in China.