Dag 24 Beijing, De Chinese Muur

Om zes uur in de ochtend sta ik bij dezelfde uitgang van de metro waar ik Remco al eerder had ontmoet. Bepakt met alle spullen die ik denk nodig te hebben voor de muur. Niet veel later zie ik Remco opduiken uit de metrobuis en we gaan een kaartje kopen om bij het busstation te komen.
De metro hier werkt simpel en in tegenstelling tot Moskou doen ze hier wel aan de Engelse taal.
Bij het busstation gekomen moeten we lijn 916 zien te vinden. De aasgieren die hier rondlopen zijn op zoek naar klanten die ze rechtstreeks naar de muur kunnen brengen met hun auto. Wij worden ook aangesproken en voor vierhonderd yuan brengt ze ons.
We beginnen te lachen en we proberen duidelijk te maken dat de bus twaalf yuan kost. We lopen door maar ze blijjft als een roofdier rond ons heen cirkelen.
Ik zie bus 916 staan en we gaan erop af.
Eindelijk van die irritante dame af als we instappen. De bus rijd meteen weg, tijd om een dutje te doen want de rit zal een uur duren
Echter na een half uur hebben we een stop.
Remco en ik merken daar niets van omdat we liggen te slapen. Er komt een man wild gebarend naar ons dat we eruit moeten híer. Allebei slaapdronken reageren we erop en stappen uit en de bus rijd verder. Maar dit is niet het station wat we moeten hebben. De man begint te praten dat we een taxi kunnen pakken naar de muur met hem voor tweehonderd yuan per persoon.
Wat denk je zelf....We beginnen druk te zoeken op de ipad van Remco of er een gps signaal is en waar we dan in godsnaam zijn. Het lijkt wel of de Chinezen dat ook storen want met geen mogelijkheid kunen we achterhalen waar we uit zijn gestapt.
De man die ons uit de bus haalde is zeer irritant en opdringerig. Remco wordt er zelfs boos van en begint de man toe te schreeuwen dat hij weg moet gaan.
Hij blijft aan de gang maar als ik hem met wat handgebaren duidelijk maak dat hij op afstand moet blijven doet hij dat uiteindelijk.
Na een discussie over wat we nu gaan doen zijn we toch genoodzaakt om de taxi te pakken omdat we niet zeker weten waar we zijn. Maar niet voor tweehonderd per persoon. We zeggen dat we samen de taxi willen hebben voor zestig yuan.
Hij wuift het weg.
Na wat moeilijk doen en lang heen en weer bieden komen we op een bedrag van honderdtachtig uit voor twee personen.
Ok, gas met die auto dan, want we staan hier tijd te verdoen met onderhandelen wat eigenlijk niet nodig had hoeven zijn.
De chauffer brengt ons op de plek waar Remco de laatst keer was en hij is blij dat hij nu wel helemaal naar boven kan klimmen.
De chauffeur wijst ons waar we naarboven moet maar die nemen we niet, we nemen de plek waar Remco een aantal dagen geleden naar boven ging.
Als ik zo naar die berg kijk is het echt een gigantische klim die we moeten maken.
De muur moet daarboven ergens zijn maar is niet te zien. Daarbij komt nog dat het bloed verziekend heet is. Ik twijfel of we dat in een uur gaan redden.
De eerste tien minuten ben ik al bek af. Het zweet gutst van mijn lijf en er is geen zuchtje wind voor verkoeling. Ik heb drie liter water bij me maar als dat zo doorgaat ben ik daar snel vanaf.
Na een half uur komen we bij de plek waar Remco en vrienden zijn omgedraaid. Mijn. t-shirt is helemaal doorweekt en zelfs mijn korte broek is zeiknat van het zweet. Elke stap die je zet lijkt zwaarder en zwaarder te worden.
Net als we denken dat we er zijn is dit pas één van de twee bergen waar we overheen moeten. Op de derde berg is nu wel een torentje te zien van de muur maar meer niet.
Gelukkig lopen we na een uur een beetje in de schaduw en over rotsen die koel aanvoelen.
Als je je gezicht erop legt geeft dat enige verkoeling.
Sommige stukken omhoog zijn zo stijl dat als je valt je gelijk vijftig meter naar beneden stort.
Het uur wat lonely planet voorschrijft voor deze klim zijn we al lang voorbij en zal misschien niet gelden voor de track die wij hier aan het doen zijn. Daarentegen hebben we wel prachtig uitzicht de vallei in.
Helder is het hier eigenlijk nooit heb ik begrepen om dat er zoveel smog in de lucht hamgt.
Er zijn twee uur verstreken als we de tweede top bereiken en dan zien we al meer contouren van de muur die zich een weg baant door het landschap.
Wat voor ons ligt is de laatste uitdaging.
De grootste berg van de drie. De moed zinkt me in de schoenen bij het zien van deze berg. Hij is nog steiler dan de andere twee met als toetje stukken waar je rotswanden moet beklimmen. Teruggaan is geen optie meer omdat we al te ver gevorderd zijn om bij de miuur te komen. De verzuring in mijn benen gaat me parten spelen en moet daarom om de twintig meter stoppen om op adem te komen en te drinken. De hitte sloopt ons lettelijk maar de voldoening moet groot zijn als we bovenop staan straks.
Na drie en half uur bijna loodrecht omhoog geeft Remco de verlossende woorden
"De Muur!!!........"
Dat geeft een goed gevoel maar die laatste loodjes zijn werkelijk niet om te tillen zo zwaar.
Als we de muur aantikken hijgend en puffend staat er een houten trapje om er op te klimmen.
Drie en half uur later, en ruim twee liter water lichter, staan we op een authentiek ongerestaureed stuk Chinese muur.
Wat is dit gaaf om hier met z'n tweeën op te staan en voor de rest niemand. Het is de klim dubbel en dwars waard maar wat ben ik gesloopt.
We blijven dan ook ruim een half uur zitten en genieten van deze plek.
De bedoeling is dat we naar een ander punt lopen via de muur om er daar weer af te gaan. Die wandeling duurt zo'n vijf uur volgens de chaffeur van vanmorgen.
Het is de ongerepte muur zonder veiliheids hekjes of makkelijk gemaakte wandelpaden.
Hier kijk je maar hoe je van a naar b wilt komen. Als je je verstapt lig je vijf meter lager naast de muur en zal het lastig worden om hulp te krijgen als je die nog nodig zou hebt tenminste
Gedeeltes zijn ingestort maar maakt het wel een beleving op zich.
Er zijn hele steile stukken bij die we moeten pakken en mijn benen beginnen alweer te protesteren. Omdat we aardig hoog zitten is de de tempratuur iets aangenamer maar de vermoeidheid van eerder is absoluut nog niet weg. Als ik zie hoe deze muur de contouren van de bergen volgt hebben we ook hier weer een behoorlijk zware tocht voor de boeg.
Wat moeten de mensen af hebben gezien tijdens de bouw van dit ding.
Er rijst mij de vraag wat voor een rare kronkel iemand in zijn hoofd moet hebben gehad om een muur over de bergtoppen te laten lopen van bijna 9000km lang. Ongelooflijk wat en bouwwerk. Het schijnt dat nog maar één derde van de muur overeind staat, en om nu die andere twee derde te restaureren zal wel te duur zijn schat ik.
Remco en ik zijn al twee uur bezig om naar het andere punt te komen en ik kan zeggen het is zwaar, heel zwaar. Ook omdat we met de beklimming al zoveel energie hebben verspeeld. We rusten vaak en om dan weer te gaan lopen doet pijn. Mijn water is bijna op en krijg steeds meer dorst.
Na tweeënhalf uur lopen komen we een stel tegen die in een torentje zitten te rusten.
We hebben geen idee hoever het nog is naar die andere plek die we willen bereiken en vragen of zei daar iets van weten. Het meisje wijst naar een plek een stuk verderop met een Chinese vlag op de toren. Het is zo'n anderhalf uur lopen weet ze te vertellen. Dat valt mee en het lijkt me geen anderhalf uur als ik het zo moet schatten. We ploeteren weer verder op de zeer steile stukken. Hoe hebben de bewakers dat toch gedaan toendertijd?
Ik krijg steeds meer bewondering voor dit bouwwerk.
Na en uur bereiken we de vlag en daar begint het het gedeelte wat wel onderhouden wordt. Gelijk staat er en verkoper met drinken die ons een flesje water voor twintig yuan probeert te slijten.
Dat is drieënhalve euro, ik probeer nog duidelijk te maken dat het absurd is maar ze weigert naar beneden te gaan met haar prijs. Zoek het uit, ik ga geen twintig yuan neertellen terwijl je in de winkel twee betaald. We lopen door over het gerestaureerde gedeelte wat al een stuk prettiger loopt maar het blijft klimmen over de trappen die oneindig lijken. We dachten dat we er hier onderhand wel af zou kunnen maar dat blijkt niet het geval. Het stel wat een tijd geleden ons de weg wees naar de vlag en ons weer heeft ingehaald zegt dat de uitgang nog zeker twee kilometer lopen is. Auw mijn benen willen niet meer en de hitte wordt weer erger omdat we dalen. De taxichaffeur had gelijk vanmorgen dat het ver lopen zou zijn maar aan het eind van de middag zien we dan toch een toeristische plek waar ze een kabelbaan naar beneden hebben.
Kabelbaan?!?!...roepen Remco en ik tegen elkaar. Die gaan we echt niet nemen tenzij we helemaal niet meer kunnen lopen.
Er schijnt ergens ook een glijbaan naar beneden te zijn maar die is na navraag nog eens twee kilometer verder en je moet ervoor betalen. We gaan lopen naar beneden. Dat moet na alles wel te doen zijn nog. Zelfs dat is zwaar. De trappen lijken niet op te houden en de hitte is weer als in het begin van de dag. Smerig warm en geen zuchtje verkoeling
Als we beneden aankomen worden we overspoeld door mensen die souvenirs aan het slijten zijn en verkoopsters die je bijna hun kraampje intrekken om een flesje water van hun te kopen. Water heb ik iets eerder al weten te bemachtigen voor vijf yuan. Nog te duur maar goed, het is een toeristische plek.
Bij de plek waar ze de touringcars hebben staan ligt een grasveldje waar we onze schoenen uitdoen en verkoeling zoeken voor onze voeten on het gras. We zien er allebei afgepeigerd uit en dat valt op bij de andere bezoekers van de muur wat vooral uit Chinezen bestaat. Remco loopt al vanaf het begin in ontbloot bovenlijf en een handdoek als bandana en ik met een hoed op tegen de zon. Dat in combinatie met baarden en kleding die smerig is geworden van het kruipen en klauteren de berg op.
De chinezen zitten ons dan ook vol bewondering aan te staren.
Een taxichauffeur probeert ons te strikken voor een rit richting het dorp maar daar trappen we niet meer in vandaag. We zijn erachter gekomen dat het drie kilometer is naar het dorp en daar wil hij tachtig yuan voor hebben.
Eigenwijs dat we zijn besluiten we om te lopen.
Alweer lopen....pfff, sorry lichaam ik zal je morgen rust geven.
Beneden aangekomen blijkt er geen bus meer te gaan naar een dorp waar we de bus richting Beijing kunnen pakken.
Als er maar iets van geld is te verdienen zijn er Chinezen die erop in haken en ook hier komt een vrouw die zegt dat ze ons weg wil brengen.
"Dat is goed voor twintig yuan"
Vreemd genoeg zegt ze gelijk ja.
Doen..zegt Remco en we hebben een deal met de vrouw. Er rijden nog twee Russische dames mee die ook naar Beijing willen
Het is een ritje van een kwartier en we kunnen in de bus richting Beijing stappen.
De rit duurt alleen veel langer dan vanmorgen omdat het een bus is die stopt bij elke halte. Het is ook nog eens heel druk richting Beijing zodoende stappen we pas rond half negen uit de bus.
Remco en ik gaan daarvandaan allebei ons eigen weg in de metro.
Ik voel me een zombie en straal dat volgens mij ook uit aan de blikken te zien van de mensen die ik passeer.
Om kwart over negen 's avonds stap ik de deur van mijn hotelkamer binnen.
Met moeite weet ik nog een douche te pakken en plof daarna op bed om vrijwel direct in een diepe slaap.

Tot spierpijn,
Tot morgen

Inmiddels ben ik net geland op schiphol na een vlucht van elf en half uur inclusief vertraging.
Ik heb nog drie dagen over die ik moet beschrijven en dat zal ik ook doen maar dan vanuit Nederland.