Dag 25 Beijing, De Chinese muur, the day after

Ik heb zo diep geslapen dat ik totaal gedesillusioneerd wakker wordt en een paar seconden nodig heb om te beseffen waar ik ben. Mijn lijf voelt redelijk aan als ik stil lig maar zodra ik mijn benen beweeg is het daar in alle hevigheid...Spierpijn....!!!!!
Als ik rechtopzit voelt alles moe aan en lijkt het of ik niet geslapen heb.
Ik heb het koud en ril een beetje terwijl de airco op vijfentwintig graden staat. Niet echt een tenpratuur om te rillen zou je denken
Het is wat veel geweest gister en dat komt er nu uit.
Op de wc krijg ik daar nog een bevestiging van.
Voor vandaag heb ik de verboden stad op de planning staan en half afgesproken om daar met Remco naartoe te gaan.
Gister zijn we zonder een duidelijke afspraak daarover allebei onze eigen weg in de metro gegaan.
Ik wil nu eigenlijk alleen maar terug naar bed en verder slapen maar dat zou zonde zijn van de korte tijd dat ik hier ben.
Wat ik wel kan doen is schrijven, terwijl mijn lijf rust krijgt, want ik loop een aantal dagen achter met mijn verhaal.
Als ik dat een paar uur heb gedaan besluit ik toch te voet naar de verboden stad te gaan maar dan zonder Remco. Vanavond om acht uur gaat hij de trein pakken richting Xi'an. Een ritje van zo'n zesentwintig uur zittend op een stoel omdat dat het goedkoopste is.
Of ik hem vandaag nog zie is dus de vraag.
Als ik mijn hotel uitloop valt de hitte me gelijk aan. Vandaag lijkt het nog warmer als gister of zou dat komen door dat ik me niet fit voel? Met lopen gaat het redelijk behalve als ik trappen moet pakken dan protesteren mijn benen alsof ze willen zeggen, "NEE!!!!,.....niet weer......"
Des te dichter ik bij de verboden stad kom des te drukker wordt het. Er werd al gewaarschuwd dat het daar extreem druk kan zijn en dat blijkt. Ik sta aan de uitgang van de stad en zweet druipt van mijn hoofd zonder inspanning. Hordes mensen komen uit de uitgang gelopen en ik kijk of ik zo naar binnen kan. Een bewaker houdt me tegen en wijst dat ik aan de andere kant van de stad moet zijn om erin te gaan.
Schoolklassen, groepsreizigers met een gids, die door een megafoon staat te schreeuwen in een taal die ik niet versta.
Weer die vervelende verkopers die vanalles aan je proberen te slijten. Taxichauffeurs die opdringerig proberen je in hun voertuig te krijgen. Dat samen met die verzengende hitte is een goed recept om in totale paniek uit te barsten als je je niet fit voelt. Ik wil hier weg en wel zo snel mogelijk.
Toch ga ik wel kijken of het bij de ingang minder druk is en loop om het gigantische complex heen waar een soort gracht omheen ligt.
Het is een eind lopen maar hier heb je niet direct de zon op je schedel staan maar benauwd blijft het. Bij de ingang is het het zelfde verhaal als bij de uitgang.
Leuren, leuren, leuren met de troep of een dienst die men aanbied.
Ik geef het op, die veboden stad mogen ze houden. Grote toeristische attracties is zoiezo niet mijn doel om die allemaal af te lopen op een reis en zeker niet als ik hoor dat het bijna vijftig euro entree is.
Ik ga opzoek naar een metro om richten het station te gaan waar we gister de bus hadden naar de muur.
Daar zit een Mc Donalds en die hebben echte koffie en niet van die oplosrommel waar ik al weken op teer.
In de metro moet ik een kaartje kopen naar de plek waar ik naar toe wil en met die informatie wordt de prijs bepaald. Meer als vier yuan wordt het niet maar het probleem is dat er heel moeilijk aan een Engelse kaart te komen is in het metro stations. Bij de kaartverkoop zit en informatie punt met een man die nogal gehaast overkomt.
Engels spreekt hij wel maar het is zo'n warrig verhaal wat hij verteld over hoe ik naar Dongshimen moet reizen dat ik bij de vierde zin alweer kwijt ben wat hij met de eerste bedoelde.
Hij wijst me aan welke overstaps ik moet hebben maar die kan ik niet lezen.
"Don't you have an English map"
Hij staat op en kijkt in het rond alsof hij een iemand zoekt die daar meer over kan vertellen. Hij maakt een gebaar dat hij het niet weet. Ik probeer hem duidelijk te maken dat hij dan de Engelse namen van de stations op moet schrijven zodat ik een kaartje kan kopen waar ik naartoe wil.
Alles werkt hier het makkelijkst als je het aanwijst of een foto laat zien waar je naar toe wilt want als je het probeert uit te spreken weten ze bijna nooit wat je bedoelt.
Zo heb ik van het station bij mij in de buurt nog een foto die ik voor Remco had gemaakt, en die heb ik al vaak laten zien als ik terug wilde naar het hotel.
Hij wil de stations opschrijven maar heeft geen pen of papier. Mijn god wat is dit toch voor een informatie punt. Er staat inmiddels al een rij achter me die ongeduldig worden en tussendoor ook nog vragen op de man afvuren. Hij doet zijn best om ze allemaal te beantwoorden maar wordt nog gehaaster door de druk.
Ik heb een pen bij me en een bonnetje van een aankoop waar hij de overstap en het eindstation opschrijft.
Doormiddel van dit briefje tegen het glas te houden van het loket waar de kaarverkoop zich bevind snappen ze meestal wel waar ik heen wil.
In de metro zelf hebben ze de airco zo hoog staan, in combinatie met waaiers, dat je er kippenvel van krijgt, niet heel bevordelijk voor mijn zwakke toestand.
Bij het station aangekomen waar Remco en ik gister de bus hebben gepakt, loop ik naar de McDonald's en bestel een bak koffie.
Het is er behoorlijk druk en het overgrote deel is jong.
En jawel, de eerste obesitas chinees wordt gespot.
Een meisje van nog geen twintig schat ik, die echt enorm is. Het type wat je verwacht in Amerika waar er velen van rondlopen daar.
Overgewicht zie je niet heel veel van wat ik tot nu toe heb gezien maar ze zijn er dus weldegelijk.
De koffie zal wel uit een automaat komen maar is stukken beter dan de oplosvariant.
Ik ben moe en besluit terug te gaan naar mijn hotel om toch een dutje te gaan doen.
Als ik in het wifi bereik kom van mijn hotel zie ik dat Remco mij heeft proberen te bellen via whatsapp. Ik probeer hem terug te bellen maar neemt niet op en stuur hem een berichtje of hij nog een hapje wil eten voor hij weggaat. Als ik bijna in slaap val reageert hij en we spreken af dat ik zijn kant op kom. Die buurt heb ik nog niet gezien en hij zit praktisch aan het plein van de hemelse vrede. Daar gaat mijn dutje.....
Remco wacht mij op bij het station die het dichtst bij hem zit. Na drie kwartier ben ik er en als ik boven de grond kom hoor ik fluiten.
Remco komt eraan gelopen in zijn onblote bovenlijf.
Chinese mannen lopen vaak met hun shirt omhoog zodat hun buik bloot is als ze het warm hebben. Remco dacht de moord daar mee ik doe hem helemaal uit maar dan heb je gelijk alle blikken op je gericht en blijven ze je aanstaren alsof je van een andere planeet komt.
We gaan naar een authentiek restaurantje waar je aan moet wijzen wat je wilt doormiddel van foto's op het menu.
Het is erg lekker wat we voorgeschoteld krijgen maar het zweet druipt van mijn hoofd door dit pikante warme eten.
Ik stop met eten omdat ik het gevoel krijg dat ik moet overgeven. Remco eet de rest van mij op en ik wil zo snel mogelijk naar buiten. Op straat ben ik in mijn hoofd al bezig om een plekje te zoeken om mijn maag om te keren.
We lopen naar het plein van de hemelse vrede waar het druk is en stikt van de politie. Wij als westerlingen worden zonder controle doorgelaten het plein op terwijl Aziaten stuk voor stuk worden gecontroleerd.
Wel apart om hier te lopen en te bedenken dat in de jaren negentig die ene student voor dat convooi met tanks ging staan. Wat er met die man is gebeurt is vaag. Niemand weet waar hij gebleven is en de regering zegt dat hij gewoon in een stad in China woont.
Als we het plein oplopen worden we van top tot teen bekeken tot er een man bij ons komt lopen met een selfie stick en redelijk Engels kan spreken. Het waar komen jullie vandaan gesprek gaat al lopend over het plein voort. Er is zometeen een vlag ceremonie waarbij de vlag gestreken wordt door militairen. Niet dat we daarop willen wachten maar dat verteld de man die met ons meeloopt. We staan zo te praten tot er een groepje tieners mij aanspreekt dat ze met mij op de foto willen.
"Uuuh,.....ja?...ok, is goed"
Remco had dit al eerder meegemaakt. Het zijn meestal mensen die van het platteland komen en nog nooit een westerling hebben gezien, zeker niet met een baard.
Als we op de foto gaan, waar ik me toch een beetje ongemakkelijk bij voel, schaart er achter de fotograaf een hele groep mensen die vol bewondering staan te kijken. Er komen meerdere mensen naar mij toe voor een foto en Remco moet er ook mee op. Dit is echt zo vreemd, alsof je een attractie bent of beroemdheid.
Als de foto's zijn genomen worden we bedankt en staan de mensen vol trots hun afbeeldingen te bekijken.
We lopen snel door voordat er nog meer mensen op het idee komen.
We kunnen hier geld mee verdienen roept Remco.
Als we even naar de vlag hebben staan kijken en de mensen die op de vlagceremonie staan te wachten keren we om. Tijdens onze wandeling terug zitten een paar jonge mannen op de grond die gebaren dat ze ook een foto willen maken.
Ik zwaai wat met mijn hand en loop door.
Een stuk verder kom er een stel aan lopen van middelbare leeftijd die gelijk op ons af komen lopen. De man wringt zich tussen ons in en gebaart naar zijn vrouw dat ze een foto moet maken. We gaan met de man in een pose staan en de vrouw maakt een paar foto's.
Dolgelukkig kijken ze naar het resultaat op hun camera en lopen glimlachend weg.
Remco en ik hebben allebei zoiets van wegwezen hier voordat er nog meer mensen op een idee gebracht worden, en lopen meteen van het plein vandaan.

De hutongs in deze buurt zijn niet zo modern als bij mij en ik ben dan ook erg nieuwsgierig wat hier allemaal te zien is.
We zwerven wat rond en lopen echt de allerkleinste steegjes in wat een waar doolhof is. Leuk om te zien hoe mensen hier leven, zo simpel maar tevreden.
Per ongelijk lopen we bij een man zijn achtertuin in, of wat er voor door moet gaan, die wat staat te repareren aan een fiets.
Hij brabbelt wat tegen ons en lacht.
"Volgens mij is dit prive terrein Remco...."
"Sorry meneer, we zijn al weg".
Er is weinig onderscheid daarin want de patio van die meneer ziet er hetzelfde uit als de rest van de steegjes.
De tijd zit er op en als we weer vlakbij de metro zijn nemen Remco en ik afscheid.
Ik wens hem de komende vijf maanden nog veel plezier met zijn reis door Azië en we beloven contact te houden.
Terug met de metro dat is wat ik zo snel mogelijk wil doen want ik wil naar bed.
Driekwartier later wil ik het metrostation uitstappen waar het op dat moment wemelt van de mensen. Iedereen is aan het schuilen voor de regen die met bakken uit de hemel valt. Eindelijk verkoeling.
Ik loop verder door de regen die als een verkoelende douche werkt en verdomd dat het niet waar is, ook aan deze situatie proberen mensen geld te verdienen.
Een loopt een vrouw, luid roepend in de stromende regen, paraplu's en poncho's te verkopen.
Zucht.........