Dag 8 Listvyanka

Gisteravond om kwart over twaalf werd ik wakker, nog steeds in die volledige stilte.
Kwart over twaalf, dan is het in Nederland kwart over zes in de avond. Ik besloot om te proberen een skype contact te maken met Casper. Ik moet zeggen dat ik hem behoorlijk mis. De verbinding lukte vrij snel en ik was erg blij hem weer te kunnen zien en met hem te kletsen. Uiteindelijk zijn slaapverhaaltje mee kunnen luisteren via de laptop van Maaike en hem een hele fijne vakantie toegewenst met een dikke camera zoen en knuffel.
Vanmorgen mijn onbijt gehad van adhd Rus en er bleken nog meer reizigers te zijn uit Finland en nog een Russisch gezin.
De Finnen zijn ook onderweg naar Mongolië en gingen vandaag de trein pakken daar naartoe. "Wie weet tot volgende week" Zeiden we tegen elkaar. Het blog even afgewerkt en naar mijn kamer om de spullen voor de dag bij elkaar te pakken.
Opeens hoor ik een Nederlandse stem die me heel bekent voorkomt. Ik loop naar de andere kamer en trek de deur open.
Ja hoor, ik had het goed, daar is Remco weer die ik in Moskou bij Olga had ontmoet.
De, hey, hallo, ook hier, leuk man, achter de rug hebbende vraag ik hoe zijn trein was bevallen. "Lang, maar wel heel leuk, verlangend naar een douche en de volgende keer een tussenstop" Hé dat klinkt bekend. Hij had zeven mensen in de coupe gehad, ik elf dus dat is één nul voor mij.
De dag gaat door, en voor je het weet zit.je weer aan de erwtensoep, dus ik ben ervandoor roep ik tegen hem.
Langs de kade van het meer loop ik naar de plek waar ik gister was omgedraaid. Volgens de Finse moet ik helemaal doorlopen naar het einde van het dorp waar je alleen nog de keuze hebt om het kiezelstrandje op te gaan of om te keren.
Het lijkt wel of hoe verder je gaat in dit dorp hoe meer je het idee krijgt dat je je in een achterbuurt begeeft. Een dorp dat zo klein is met en achterbuurt zou wel heel triest zijn. Het heeft geschat een paar duizend inwoners maar wel uitgestrekt langs de Bajkal kade over een kilometer of vijf.
Bij bijna elk huis, schuur, of zelfs een bouwplaats staan ze vis te roken en eventueel gelijk te verkopen. Nou ben ik geen handelaar maar vraag en aanbod is hier niet geheel in balans.
Mijn bedoeling is om dat "gevaarlijke" wandelpad te zoeken waar Anna het over had. Omdat ze hier niet van die anwb bordjes hebben.is het maar raden of je er op zit.
Na enig geklauter en geklim kom ik op een heel smal pad langs het meer dat leidt naar boven waar de kliffen beginnen. En inderdaad als je hier weg glijdt of een misstap maakt lig je onderaan de klif zo'n twintig meter lager. Ik besluit verder te klimmen en ben inmiddels zo'n vijftig meter boven de waterspiegel waar allerlei kleine paadjes omhoog en naar beneden slingeren. Ik begin Anna haar ongerustheid te begrijpen maar het is wel heel aanlokkelijk om verder te klimmen. Na anderhalf uur heb ik een mooi plekje gevonden om eens heerlijk van het uitzicht te genieten. Helaas hangt er vandaag wat meer nevel in de lucht maar het blijft een prachtig uitzicht waar je je klein voelt
Dat komt ook mede doordat je hier op zulk soort plekken helemaal alleen bent.
Na bijna een uur hebben zitten turen en aan dit blog te schrijven besluit ik terug te gaan en te kijken of ik een boot kan pakken om er langs te varen. Er komen regelmatig boten voorbij dus dat moet wel te regelen zijn. Terug bij het waarschijnlijke begin van het pad zie ik een standje met eten staan dat vleesspiezen heeft liggen die er op het oog lekker uitzien. Helaas, zo taai als een stuk leer en vol met spieren en pezen. Of gewoon een varken wat over de datum was tijdens de slacht. Ik reken af terwijl een Russische vrouw mij in het Engels hoort praten en vraagt waar ik vandaan kom.
"Netherlands" huh? "Amsterdam maybe?"
Toen begreep ze het, Aaah Amsterdam!!!
Ze was er ook eens twee dagen geweest tijdens een tour door Europa.
Did you tou like it? Ze vond het de meest relaxte en leukste stad van heel haar reis.
Vooral de mensen waren zo leuk....
Zit je me nu te versieren of is het oprechtheid, vraag ik mij af. Het laatste blijkt later in het gesprek als ik haar vraag wat ze allemaal heeft gezien en gedaan.
Ze spreekt met heel veel plezier over onze hoofdstad en mensen. Ik vraag haar waarom ze zo goed Engels spreekt en blijkt zelf lerares Engels te zijn. Ze vind het fijn om met buitenlanders Engels te praten zodat ze haar uitspraak beter kan maken.
Ze geeft me de tip om boven op de berg die achter ons ligt te gaan kijken. Daar staat een zonneradar en je hebt er een fantastisch uitzicht zegt ze. Het is maar twee kilometer. Ok bedankt voor de tip.
Ik wens haar het beste en ik klim de berg op over een kiezel pad.
Eenmaal aangekomen bij de radar loop ik eromheen en zie ik een hond die mij allang had opgemerkt. In eerste instantie dacht ik dat hij los liep maar blijkt aan een looplijn vast te zitten met een zware schakelketting.
Hij begint woest te blaffen en zijn tanden te laten zien. Ik moet volgens mij daar om de hoek bij het gebouw zijn en loop al pratend tegen de hond die kant op. Om de hoek komt er een Rus naar buiten die ik aanspreek over de toren. "Zou ik daar misschien op mogen kijken?" Njet, njet en mompelt er nog wat achteraan. Hij wijst me dat ik terug moet lopen en daar naar boven kan klimmen op een soort grote bult grond, maar niet in de toren. "Ok" en loop terug met een nog harder blaffende hond naast me in de richting waar ik vandaan kwam.
Ik zie daar wat klimsporen een hoop grond op lopen en klim naar boven. De Engelse lerares had gelijk, hiervandaan heb je een panorama view over een groot stuk van het meer. Wat mij nog meer interesseert is de oude stalen bakken met ramen waar allerlei kabels ingaan. Het lijkt wel of ik hier op een heel oud KGB spionage complex ben gestuit. Er is op de Rus die binnenzit en de hond na geen ziel te bekennen. Ik geniet van het uitzicht en loop naar een halfuur weer naar beneden waar ik de man groet die zo'n twee uur geleden mij het taaie varken presenteerde.
Ik wil nog steeds die boottocht doen dus ik loop door de achterbuurt weer terug naar het centrale gedeelte van Lystvyanka.
Aan het strand liggen allemaal speedboten die je kan huren om even langs de kliffen te racen. Inderdaad racen want het is zo weer voorbij. Wel bied de schipper nog een glasje Bajkalwater aan wat hij direct uit het meer schept. Ideaal die enorme waterkoeler. Altijd lekker fris drinkwater recht uit het meer.
Dat was wel het hoogte punt, en we varen weer terug.
Ik besluit terug te gaan naar mijn guesthouse omdat mijn knie weer begint te irriteren. Even rustig aan want anders krijg ik daar nog meer last van in de gobi.
Na een half uur zittend op de veranda komen Remco en Sebastiaan terug om zich op te frissen om te eten. Sebastiaan is ventje van vierentwintig die maar een paar dingen interessant vind en dat zijn vrouwen, bier en feest. Wat doe je hier vraag ik hem.
"Dit wil ik al vanaf mijn vijftiende" Ok, apart.
Hij doet zich voor als een echte player en schaamt zich daar ook niet voor. Voor de rest is het een aardige jongen alleen heel apart dat je met zo'n houding zo'n reis maakt in je eentje. We besluiten om wat te. gaan eten en het is nog best gezellig geworden.
Dat is één van de redenen die het reizen zo leuk maakt omdet je allerlei verhalen hoort waarom mensen op pad zijn.

Morgen ga ik afscheid nemen van Listvyanka en het Bajkalmeer om een nacht in een homestay in Irkursk door te brengen.

Tot morgen