Dag 6 Moskva naar Irkursk part4

Pffff.. Iets te lang blijven hangen in de resto wagon gisteravond en veel te vroeg wakker. Een goede combinatie om duf te zijn. Ik had nog wel kunnen gaan slapen maar het was ontzettend heet in de cabin en de lucht was te snijden. Vijf mensen in een ruimte van vier vierkante meter zonder ventilatie is daar een goed recept voor.
Als ik de cabin uitkom om me even op te frissen zie ik dat het landschap aan het veranderen is van uitgestrekte vlaktes naar een heuvelachtig omgeving. Mooi om te zien hoe de trein erdoor heen slingert en blijf een tijdje uit het raam turen. Na mijn bezoek aan de wc annex wasplaats loop ik terug naar de cabin waar meer leven blijkt te zijn. Onze homofobe familie is wakker geworden. Na een tijdje met een bak koffie uit het raam te hebben getuurd vraagt Marina me of Ik het songfestival ken. En of Nederland daar ook mee mee doet. Ik voel al waar ze naartoe wil met haar vraag.
En antwoord dat ik daar niet naar kijk maar dat wij wel meedoen. Haar interesse gaat uit naar het songfestival van vorig jaar.
Ja toen waren we er ook met Ilse en Waylon.
Die vrouw met die baard?
Zucht, nee dat is niet Nederland dat was Oostenrijk. Ik kap het gesprek af en ga verder turen uit het raam.
Als we langs een boel volkstuintjes rijden met daarop een heel klein huisje. Legt Marina mij uit dat mensen daar tijdens de zomer wonen om groente en fruit te verbouwen voor de winterperiode.
Wanneer de winter aanbreekt gaan ze naar hun huis in het dorp met de oogst en hebben dan genoeg proviand om de winter door te komen. Je moet wat als je in Siberië woont. De dorpen waar we langsrijden zijn niet zo armoedig meer als gister en het ziet er meer uit als een dorp inplaats van een sloppenwijk.

We hebben weer een stop met de trein waar ik de Zwitser van gister tegen kom op het perron en mij vraagt waar we in godsnaam zijn. "Geen idee ergens in Siberie in een grote stad" meer kan ik hem niet vertellen. Hij doet me aan iemand denken maar ik ben nog niet achter wie die iemand is. Je ziet zulke types in films over het studentenleven in America. En die persoon heeft dan een bril een grote bos krullen, rookt wiet en hoort altijd wel bij een groep en is niet de populaire jongen maar meer de allemans vriend.
Wie weet wat ik bedoel?
Ik loop terug naar de trein zodra ik wat te eten heb gehaald voor onderweg en was haast vergeten dat voor ik hier aan begon mijn kuit had verbrand aan de uitlaat van Pa z'n scooter. Omdat je niet elke dag je kuiten bekijkt schrok ik een beetje, die brandplek is gaan ontsteken. Shit, dat is echt de eerste keer dat bij mij een wond gaat ontsteken, en juist nu.
In de cabin doorzoek ik mijn medikit of er iets in zit tegen ontstekkingen maar geen geluk. Ik laat het Marina zien en die pakt meteen de telefoon en begint een gesprek in het Russisch.
Toen ze klaar was had ze iets op papier gekrabbeld en zei dat ik in Irkursk naar de apotheek moest gaan en het briefje aan de apotheker moest geven. Het blijkt een recept in het Russisch. Driemaaldaags opsmeren en het andere smeersel twee uur na de eerste. De apotheek is volgens Marina te vinden op het treinstation.
Na het gesprek van gister over homo's en drug hoop ik niet dat het één of ander dodelijk gif is wat ze heeft opgeschreven.
Ik vertrouw er maar op dat ze het beste met me voor heeft. Duimen gekruist.

Toch heb ik me weer naar de resto wagon begeven om even uit de cabin te zijn. Ik word een beetje moe van die kleine Rita met haar gejengel. Misschien werkt het korte slapen niet mee aan mijn tolerantie grens maar het wordt behoorlijk irritant.
In de resto ontmoet ik Robbie en zijn vriendin. De leraar en lerares, die ik gister ook al kort had gesproken. Ik had gister met Robbie afgesproken dat ik de tondeuse zou meenemen om zijn haar af te scheren.
Hij krabbelde terug toen hij zag dat ik hem bij me had.
Robbie en vriendin(weet haar naam niet meer) willen heel graag wat eten maar er wordt tegen ze gezegd dat het nu niet kan maar om vijf uur wel. Ok het is nu twee uur dat is dus drie uur wachten.
Bier?
Ok doe maar één.
Tot vijf uur hebben we zitten praten over vanalles en nog wat.
Kunnen we nu eten bestellen? Het is vijf uur.
Njet...!, Nee? Maar het is vijf uur?
De serveerster haalt een rekenmachine erbij en tikt tweeduizend in.
Uh, ja?!? En ze wijst naar de klok.
Dit ga je niet menen, moeten we wachten tot acht uur? En drie uur geleden werd nog gezegd vijf uur.
Er is geen speld tussen te krijgen en wij blijven achter met de nieuwe tijd, acht uur.
Dan niet. Drankjes afgerekend en vertrokken richting de cabin om een noodle soupje warm te maken.

Vanavond ga ik op tijd slapen om het tijdsverschil te compenseren.
Ik ben nog steeds in Moskou tijd aan het leven en morgen is het vijf uur later als we Irkursk binnenrijden en zes uur later dan Nederland.
Waar ik morgen bij het Bajkalmeer vrolijk van ga worden is een heerlijke douche. Vier dagen in de trein zonder fatsoenlijke wasplek word je wel beu qua hygiëne.
Je ruikt door de hele trein eten en zweet wat met de dag erger wordt. Het wordt tijd voor verandering lijkt me. Op naar het Bajkalmeer, nog een paar uur te gaan.
Ik heb er zin in :-)

Tot Bajkal